Doorgaan naar hoofdcontent

Colca Canyon

Na een overnachting bij La Casa de Mamayacchi, een sfeervolle lodge gelegen in het dorpje Coparaque op ruim 3.600 meter, was het tijd om condors te spotten. Maar voordat we vertrokken werden we nog getrakteerd op een prachtige vulkaanuitbarsting.

Uitbarsting van de  Quehuisha vulkaan

De Colcavallei is een kleurrijk gebied met leuke dorpjes waarvan Chivay, Yanque en Maca een bezoekje waard zijn.  De lokale bevolking houdt nog altijd vast aan de oude tradities en leefwijzen, zoals het gebruik van de landbouwterrassen.

Landbouwterrassen Colca Canyon - Peru

Onderweg naar de condors bezochten we het dorp Yanque. Het dorpje heeft een levendig plein waarop een kerk staat met een sierlijke deur.  Al vroeg komen kinderen en volwassenen naar het centrum van het dorp om de toeristen te verwelkomen met muziek en dans.

Yanque

De Colca canyon is na de Cotahuasi de diepste canyon van de wereld. Beide liggen in Peru, in de Andes op zo'n 150 kilometer van Arequipa. De Colca canyon is echter de publiektrekker, want het meest toegankelijk, geliefd bij hikers en wereldberoemd vanwege de condor, een van de grootste vogels ter wereld. De condor heeft een spanwijdte tussen de 2,5 en 3,5 meter.

Cruz del Condor is het leefgebied van de machtige condor. Hier heb je meeste kans om de condor te spotten. Kom vroeg in de morgen of laat in de middag. Er zijn uitkijkterrassen dicht bij de diepe kloof, zodat je het beste zicht hebt op de vlucht van de condor.

Cruz del condor - Peru



Colca canyon - Peru

De terugweg ging via Maca en Chivay. In Maca kun je nog een bezoek aan de lokale kerk maken of langs de straatmarkt lopen. Geef vooral geen geld voor een vogelshow en ga niet op de foto met een alpaca want zo houd je deze dieronvriendelijke attracties in stand.

Maca - Peru 

In Chivay hebben we een late lunch genomen, geslenterd door het centrum en op een bankje gezeten op het centrale plein.
Wie van een lange inspannende dag wil bijkomen kan de vermoeidheid en het stof kwijt in de vulkanische heetwaterbronnen bij Chivay. Een beetje vervallen accomodatie, maar het water is heerlijk.

Chivay - Peru





Populaire posts van deze blog

Route 62

Amerika heeft Route 66, die dwars door de VS loopt van Chicago naar Los Angeles. Ook Zuid-Afrika heeft zijn eigen Route: Route 62. Dit is de langste wijnroute van de wereld die loopt van Kaapstad naar Port Elizabeth. Wijngaarden Route 62 is de alternatieve route voor de N2 tussen Kaapstad en Port Elizabeth. De schilderachtige route slingert door vele landschappen van de Oost- en Westkaap. Onderweg rijd je door wijnvelden van o.a. Robertson, de fruitgaarden van Barrydale, de Karoo woestijn, langs mooie plaatsjes, watervallen en bergpassen. Swartberg-pas Calitzdorp is bekend om haar port, Montagu om zijn Muscadel. Montagu heeft daarnaast ook heetwaterbronnen. Oudtshoorn is dé struisvogel hoofdstad. Bekende passen en kloven zijn de Cogmanskloof en de Swartbergpas. Route 62 - Zuid-Afrika Bijzondere stops langs de route zijn  Ronnie's sex shop   en Diesel and Creme Route 62 Zuid-Afrika

Mosterdstad Doesburg

Doesburg is vooral beroemd om haar mosterd. Maar daarnaast geniet Doesburg als een van de weinige steden van Nederland grote bekendheid vanwege haar gerestaureerde binnenstad en vestingwerken. En, gelegen aan de IJssel en Oude IJssel, is deze Hanzestad ook een stad aan het water. Deze drie kenmerken maken Doesburg aantrekkelijk en het zeer de moeite waard om het stadje met een bezoekje te vereren. Het stratenpatroon is nog dezelfde als in de Middeleeuwen en daarom heeft het historische stadje sinds 1974 een beschermd stadsgezicht. Op een oppervlakte van een vierkante kilometer staan vele oude en gerestaureerde huizen en monumentale gebouwen. Doesburg De beste manier om Doesburg te ontdekken is met een stadswandeling. De wandeling is in een half uur te doen, maar wie bezoekjes wil brengen aan musea, kerken en kloosters moet rekenen op een halve dag. Een goed beginpunt is de Waag. Hierin is Stadsbierhuys De Waag gevestigd. Dit café restaurant is het oudste café en behoort tot de be

Gambiaanse gewoonten

In november 2013 was ik met mijn vriendin in Gambia en maakte ik kennis met de gewoonten en (eigen)aardige gebruiken van de 'Smiling Coast van Afrika' zoals dit West-Afrikaanse land genoemd wordt. Via een kennis, die eerder in het jaar in Gambia was, had ik de naam van een betrouwbare gids doorgekregen. Hij werkte bij een lokaal reisbureau, gevestigd voor het hotel waar we verbleven. Het kantoortje, dat er niet erg uitnodigend uitzag, bestond uit vier muren van klei, met twee ingangen waarin geen deur zat en een laaghangend rieten dak. Aangekomen bij het reisbureau kwam er direct een man op ons af. Hij stelde zich voor als Lamin. Ah, dat was toevallig, dat was de naam die ik doorgekregen had van mijn kennis. Bijzonder dat we direct de juiste persoon hadden. Ik haalde nog even voor de zekerheid de opgeschreven naam erbij: Andy Lamin Sanneh stond er. Ik liet hem het briefje zien en vroeg of hij dit was. 'It's not me', zei hij. We moesten zijn collega hebben die ook La