Afgelopen zaterdag was ik met mijn vriendin in Amsterdam. Aan het eind zouden we gaan eten bij THT, een restaurant in de voormalige Shellkantine. We waren echter aan de vroege kant dus besloten we nog even bij het naastgelegen Eye naar binnen te gaan.
Er was net een nieuwe tentoonstelling van een Zuid-Afrikaanse kunstenaar. Als Zuid-Afrika liefhebber moest ik daar natuurlijk even heen.
Er waren vier zalen aan gewijd aan de tentoonstelling 'If we ever get to heaven' van kunstenaar William Kentridge. Een terugkerend thema in zijn werk is het beladen verleden van zijn vaderland Zuid-Afrika. Hij maakt in deze tentoonstelling gebruik van houtskool die hij gebruikt voor portretten en verwerkt in (animatie)films in combinatie met muziek, geluid en objecten.
Een bijzonder onderdeel van de tentoonstelling was 'More sweetly play the dance'. Op een fries (verhalende voorstelling met bewegend beeld) van 45 meter trok een processie van mensen voorbij. Sommige droegen manden op hun hoofd of sleepten karren met allerlei inhoud achter zich aan. Maar ook dansende mensen met beelden van heiligen kwamen langs. Het geheel werd muzikaal ondersteund.
De processie deed denken aan vluchtende mensen, protesten tegen regimes, en aan een 'danse macabre' (dodendans).
 |
| Houtskool portretten William Kentridge |
Er was net een nieuwe tentoonstelling van een Zuid-Afrikaanse kunstenaar. Als Zuid-Afrika liefhebber moest ik daar natuurlijk even heen.
Er waren vier zalen aan gewijd aan de tentoonstelling 'If we ever get to heaven' van kunstenaar William Kentridge. Een terugkerend thema in zijn werk is het beladen verleden van zijn vaderland Zuid-Afrika. Hij maakt in deze tentoonstelling gebruik van houtskool die hij gebruikt voor portretten en verwerkt in (animatie)films in combinatie met muziek, geluid en objecten.
Een bijzonder onderdeel van de tentoonstelling was 'More sweetly play the dance'. Op een fries (verhalende voorstelling met bewegend beeld) van 45 meter trok een processie van mensen voorbij. Sommige droegen manden op hun hoofd of sleepten karren met allerlei inhoud achter zich aan. Maar ook dansende mensen met beelden van heiligen kwamen langs. Het geheel werd muzikaal ondersteund.
De processie deed denken aan vluchtende mensen, protesten tegen regimes, en aan een 'danse macabre' (dodendans).
 |
| Danse macabre als onderdeel van 'More sweetly play the dance' van William Kentridge |